Home                       Blog                      Pictures                        

Welkom op de blog van mijn vrijwilligersproject in Dehradun, Indië

10 dec 2007

Welcome to Dehradun

Dehradun, 3 december 07, 21:22


Ik kwam van de nachttrein gestrompeld om half zes. Het was nog pikdonker in Dehradun en de kou was verrassend sterk, maar rond het station zwermden reeds een boel taxichauffeurs op zoek naar klanten om naar Mussoorie te rijden, het naburige vakantieoord uit de tijd toen de Raj nog in de zomers massaal naar de bergen afzakten op zoek naar een beetje verkoeling. De instructies volgend die mij gegeven waren, ging ik op de hoek van de straat staan wachten op de “number 5 auto”. Verblind door de lampen van het tegemoetkomend verkeer stond ik dus op de uitkijk naar een bus met het nummer vijf op. Een tuktuk kwam kreunend tot stilstand naast me en enkele warm ingepakte passagiers stapten op. Net voor hij ging vertrekken merkte ik op dat er op de voorruit een ‘5’ geschilderd stond. Geen bus dus, maar een groot uitgevallen tuktuk (een sumo noemen ze dat hier), die ik deelde met een oude man met Afghaanse baard en gewaden, een Tibetaans jongeman en een Indische gezinnetje. Naargelang de rit vorderde werd de tuktuk compleet volgeladen en overbeladen, om vervolgens langzaam terug leeg te lopen, tot ik als enige nog overbleef en ik op mijn eentje in de snijdend koude wind (“they say the darkest hour, is right before the dawn” hoorde ik Bob Dylan in mijn achterhoofd zingen, maar het is alleszins ook “the coldest hour”) achterbleef in de sumo. De sumo sloeg na een half uurtje rijden een aardewegje in doorheen een mangoboomgaard en ik werd afgezet aan de poort van de boerderij van Navdanya, de organisatie voor wie ik ga werken. Na wat getoeter van de taxichauffeur kwam er uit de ochtendstilte een traditioneel geklede heer (dr Harbir Singh) opgedoken die mij met gevouwen handen begroette. Hij liet me binnen en, naar goede indische gewoonte, was het eerste wat hij deed me thee aanbieden. Langzaam maar zeker sijpelden er meer en meer slaperige gezichten naar buiten, westerlingen en Indiërs, tot we met z’n allen rillend in de kou rondom de steenkoolresten van gisteravonds vuur onze handen stonden te verwarmen aan onze warme koppen terwijl we elkaar introduceerden.

En zo ben ik dus aangekomen op de plek waar ik het komende jaar veel tijd ga doorbrengen, de (diepe adem) Navdanya biodiversity conservation farm and Bija Vidyapeeth campus.

De boerderij bestaat uit vijf gebouwen. Het grootste gebouw bevat verschillende eenvoudige kamers voor seminaristen die de cursussen komen volgen die hier regelmatig gegeven worden. Toen ik toekwam was er net een seminarie aan de gang over 'ghandi and globalistion' en ik had het geluk twee boeiende mensen aan het woord te horen: Samdhong Rinpoche, de regeringsleider van de Tibetaanse regering in ballingschap, en Vandana Shiva, de oprichtster en het hoofd van Navdanya en tevens een zeer straffe madam (ze deed mij een beetje denken aan Jeanne Devos want op de een of andere manier lijkt ze op haar).
Vervolgens is er ook een kantoor, waar voornamelijk getelefoneerd, vergaderd en, niet onbelangrijk, chai (thee) met plenty of sugar & milk gedronken wordt. Er is ook een labo waar allerlei metingen gedaan kunnen worden van de bodem en de gewassen. Achteraan is er een zaadbank waar talloze inheemse en traditionele zaden geconserveerd en gestockeerd worden (door Bija Devi, de oude wijze grootmoeder naar wie de campus genoemd is en wiens naam letterlijk luidt: 'zus zaad') vooraleer ze ofwel opnieuw ter plekke geplant worden om een nieuwe generatie te winnen ofwel om uit te delen aan bioboeren.
Ten slotte, last but not least, is er de keuken, het kloppende hart van de boerderij waar Pramji aka 'the roti master' zijn magie bedrijft en iedereen 's ochtends en 's avonds rond het vuur komt samentroepen (de enige verwarming in deze centrale-verwarming-loze en in de winter behoorlijk koude plek) en waar Jeetpal, de kruidenexpert, mij impromptu lessen Hindi geeft en ik prof-op-emiritaat Singh help met het heropfrissen van zijn Duits.
Rondom de gebouwen bevinden zich natuurlijk de velden, waar de biodiversiteit gevierd wordt en er dus talloos verschillende gewassen, planten en bomen staan. Er is een boomgaard met mango, lichi, citroen, guava en waarschijnlijk nog meer lekkers dat ik nog moet ontdekken. Op de velden staan momenteel ondermeer erwten, mosterd, fenugriek, aardappelen, zoete aardappelen, linzen, en momenteel wordt het wintergraan gezaaid (de zomer is het rijstseizoen). De velden worden met indische koeien (inclusief bochel) geploegd en er is ook een apart gebouwtje voor het produceren van vermicompost. De honden houden de bezoekende wilde zwijnen (en elkaar) min of meer in bedwang, maar er staat ook een wachttoren om een oogje in het zeil te houden wanneer de heren varkens iets te gulzig dreigen te worden. Dat het op de boerderij wel ok zit met de natuur, merk je ook aan de vele vogels en zelfs aan het feit dat er twee weken geleden nog een cobra is aangetroffen!

Foto’s: boerderij, Dehradun

Geen opmerkingen: